Hoe bouw je op maar ook hoe je alle inspanningen teniet doet

In verschillende regio’s wordt er hard gewerkt aan de verbinding van deze 2 “werelden” met elk hun eigen visie, procedures, wijze van communiceren.Het zal niemand verbazen dat dat een traject is van de lange adem. Verschillende organisaties, initiatiefnemers buiten de onderwijsinstellingen zijn daar lange tijd mee bezig. Vooral om het vertrouwen te winnen van werkgevers dat het iets op gaat leveren voor hen.

Het opbouwen van een netwerk

Een netwerk opbouwen met scholen en werkgevers vraagt om een grote investering in tijd. Niet alleen om een geschikt programma te maken waardoor docenten graag mee gaan doen. Het moet bij hen in te passen zijn en liefst een onderdeel uit het curriculum kunnen aanvullen of vervangen. Ook het organiseren van de bijeenkomsten binnen een traject is arbeidsintensief.Maar het overgrote deel van de tijd wordt gestoken in het opbouwen van een netwerk. In duidelijke taal zal er voor werkgevers gecommuniceerd moeten wat de hoeveelheid tijd is die zij zullen investeren, wanneer de activiteiten plaats gaan vinden. Doelen, inhoud.  Vooral nu werkgevers kampen met personeelstekorten moet alles duidelijk en behapbaar zijn.Daarnaast geven uiteraard positieve edities meer aantrekkingskracht. Ook de promotie van de werkgevers en scholen speelt een behoorlijke rol.

Het is door al bovenstaande redenen dus wel begrijpelijk dat het op externen aankomt die wel veel tijd willen investeren voor een kleine vergoeding. want eerlijk is eerlijk: de investering in tijd is niet te betalen.

Hoe zorg je ervoor dat werkgevers weer af gaan haken?

Het initiatief en het netwerk is sneller verbroken dan opgebouwd. Mijn ervaring is dat scholen in een regio een keer meedoen met een initiatief dat scholen juist  probeert te verbinden. Toch zijn er scholen die “delen is vermenigvuldigen” nog niet helemaal begrijpen. Die hebben de behoefte om de eigen school te promoten. Gevolg is dat zij een eigen versie van een initiatief daarna inzetten. Goed voor de pr zou je zeggen maar niets is minder waar. Ondernemers hebben deze mindset niet. Ook haken initiatiefnemers van de huidige project op een gegeven moment af. Er zijn al weinig tot geen verdiensten, het idee waar zij voor staan wordt eigenlijk gecopieerd uitgevoerd. Erger nog: de regio krijgt er verschillende projecten en aanvragen, mails meer bij waardoor werkgevers door de bomen het bos niet meer zien.

Waar scholen denken iets bij een eigen versie te winnen brokkelt het enthousiasme bij de werkgevers af. Docenten worden met de werving en organisatie belast en nog erger: moet vaak meedoen i.p.v. mogen.

Daarbij wordt er vaker over het hoofd gezien dat het communiceren met werkgevers echt een andere manier is dan de communicatie binnen de school. Verwarring, teveel of te weinig contact, doel hiervan. dat doe je niet in 1x goed. Dit type project vraagt om een lerende houding van docenten die ook geduld met zichzelf hebben. Als je na één keer meedoen denkt dat het allemaal al weet onderschat je het belang van de rol van de docent.

In meerdere regio’s zijn er veel initiatieven maar worden die voor werkgevers niet duidelijk in kaart gebracht waardoor zij niet verantwoord kunnen kiezen waar zij hun tijd in willen stoppen. De hoeveelheid tijd die voor scholen die eigen mensen op de taak zetten kostbaarder is dan het  externen te laten doen.

Kortom: willen we dat pioniers achter het belang van de verbinding onderwijs-arbeidsmarkt blijven staan waardoor een project ook ondernemender wordt dan zullen scholen moeten denken in een groter geheel. Namelijk dat werkgevers het belang van elke jongere inzien als het gaat om kansen bieden en laten zien in de regio. Dat is een bovenschoolse visie.Die gaat juist om verbinding en niet over geïsoleerde i
nitiatieven.